Disfrutar el tiempo libre!

Bedankt voor jullie berichtjes en mailtjes! Heel leuk om te lezen! Helaas heb ik nog weinig tijd gehad om wat terug te schrijven, maar dit zal met de tijd komen, beloofd!

Haha, Peter en Gerda, de Pacaya is inderdaad een vulkaan die waarschijnlijk net zo onsmakelijk is als de groente pacaya. Het ziet eruit als kippenpoten, of wormen..hoop dat dit gerecht niet herhaald wordt!

Ik zal zo eens kijken of ik mijn terugreisdatum (is dat een woord) kan veranderen haha :-P

- - - - -

Om maar met het meest bijzondere te beginnen: afgelopen weekend heb ik een wereldwonder gezien. Semuc Champey, in de staat Alta Verapaz, vlakbij de stad Cobán. Middenin een subtropisch gebied ligt een rivier die plotseling de diepte in duikt voor een aantal kilometer. En waar dit gebeurt is waarschijnlijk de sterkste stroming die een rivier op aarde kan hebben. Ze doen hier in Guatemala toch maar niet aan hekken of iets dergelijks, waardoor er al heel wat toeristen de rivier vanaf de onderkant hebben gezien. Of eigenlijk, niet meer hebben kunnen aanschouwen.. Maar dat terzijde ,-)
Bovenop de rivier stroomt een klein deel van het water dat niet meer in de grot paste en dit water heeft door de eeuwen ´zwembaden´ gevormd, die als een trap naar beneden lopen. Deze basins hebben azuurblauwe en -groene kleuren, zo mooi om te zien! Voordat we van het heerlijke water konden genieten hebben ze ons in een moordend tempo mee de berg op laten lopen, waar een mirador is met uitzicht over de basins. Spectaculair!

Later op de dag hebben we de grotten van Lanquin bezocht, waar wij met zijn vijfentwintigen in bikini´s en zwembroeken naar binnen moesten, gewapend met kaarsen. De grotten zijn niet bijzonder mooi, ze hebben hier en daar ´gordijnen´, maar het bijzondere was dat we daadwerkelijk moesten waden en zwemmen door het water. Met die kaars ja..dat ging dus regelmatig mis... Het meest gave was om half door een waterval naar boven te klimmen en aan het einde van de grot van een twee-meter-hoge rots in het diepe te springen. Gedurende de terugweg had iedere nationaliteit de neiging alleen zijn eigen soort te helpen en helaas gold dat ook voor de Denen. Zo bevond ik me plotseling alleen, de Denen uit het zicht verdwenen en de Amerikaan, die ineens na een uur niet meer durfde te zwemmen, ver achtergebleven. Met alleen maar zwart om me heen en slechts 2 cm kaars over heb ik het maar op een zwemmen/rennen gezet, waarbij zich mooie rode en blauwe plekken vormden op mijn benen en armen :-P Ik was even heel link toen ik die grot eindelijk uitkwam, maar na vijf minuten kon ik de lol er wel weer van inzien. Toch een heel bijzondere ervaring!

Andere hoogtepunten:
- Ik heb ein-de-lijk een wilde toekan gezien!! Dat klinkt misschien gek voor iemand die er geen bijzondere voorliefde voor vogels op nahoudt, maar de toekan heeft, als enige vogel, en om een gekke reden, een betekenis voor me. Ik denk dat ik een jaar of 6 werd, toen ik voor mijn verjaardag een bord met een geschilderde toekan kreeg en deze vervolgens in 100 stukken op de grond liet vallen..Ik ben de toekan in ieder geval nooit meer vergeten..
En nu heb ik hem in levende lijven gezien!! Was toch wel anders dan gewoon in Blijdorp. ,-)
- Met een Gallo in de hand, salsamuziek in de achtergrond en een leuke groep mensen, is Charades echt het grappigste spel om te spelen.. Helaas was voor mij ´Angela Merkel´ een te grote uitdaging..
- Een vreemde gewaarwording is het om in een gammele bus met 12 andere mensen te zitten en je toch thuis te voelen vanwege de bekende muziek van Juanes, Maná en salsamuziek. Naat, ik moest aan jou denken ,-)

Tot slot nog een bericht over mijn dagindeling. Ik heb besloten om te stoppen met het vrijwilligerswerk. De voornaamste reden is dat het gewoon te veel was op een dag, samen met het lessen. Ik kon vorige week niet eens meer een gaatje vinden voor het laten (!!) wassen van mijn kleding. Dat was gewoon niet leuk meer. Gisteren werd ik dan ook nog ziek, ik was geveld met de beruchtste toeristenziekte: problemen met de darmen, om het maar netjes te zeggen. Met een lichte koorts was ik bijna niet uit bed te krijgen. Daarnaast had ik last van heimwee, voor het eerst in mijn leven in een serieuze vorm. Ik mis mijn lieve vriend, familie en vrienden! En had het met liefde allemaal op willen geven om even thuis te zijn. Gelukkig besloot Erik gisteren weer te bellen en is het hem gelukt me weer een beetje op te kalefateren :-)

Nu ga ik proberen om wat foto´s te plaatsen!

Abrazos a todos!